Tükenmeyen Bir Kalem ve Bilime Adanmış Bir Ömür: Prof. Dr. Emre Dölen

23 Kasım 2024… “Sevgili dostlar” diye başlamıştı sözlerine. Ölümcül bir zatürre nedeniyle kasım ayının yarısını yoğun bakımda geçirdiğini, taburcu olmakla birlikte tedavisinin yoğun bir şekilde evde sürdüğünü, son derece iyi olduğunu fakat sesi telefonda konuşmaya uygun olmadığından kimseyle görüşemediğini yazmış ve sevgilerini göndermişti… Belli ki bu sözler yalnızca sevdiği ve önemsedikleri içindi. Aynı gün geçmiş olsun dileklerimden sonra “Lütfen iyileşince ilk beni arayın” yazarak sözlerime son verdim ve aylar onunla birkaç kelime konuşabilmek ya da yazdıklarını okuyabilmek ümidiyle geçti. Yine de onu kaybedebileceğimi hiç düşünmedim.

November 23, 2024... “Dear friends,” he began. He wrote that he had spent half of November in intensive care due to a fatal pneumonia, that although he had been discharged, his treatment continued intensively at home, that he was doing extremely wellbut that he could not talk to anyone because his voice was not suitable for talking on the phone and sent his love... Obviously, these words were only for those he loved and cared about. On the same day, after wishing him well, I ended by writing “Please call me first when you get better” and months passed in the hope that I would be able to speak a few words to him or read what he wrote. Still, I never thought I would lose him.